ayna gibi bir benzerlik olsa da o iki
parlak, genç görünüşlü figür arasında
biri soluk görünüyor diğerinden, daha sade,
hatta söyleyebilirim ki daha mükemmel, daha seçkin
ondan, beni güvenle kollarına alandan,
-ne yumuşak ve sevgi dolu gülümsemesi, nasıl da kutsanmış bakışı!-
o zaman beyaz afyondan çelengi
dokunmuş olabilir bazen
ve kovmuş acıyı zihnimden yabancı kokusuyla.
ama geçici bu. şimdi ben sadece iyi olabilirim
diğeri, ciddi ve soluk büyük kardeş,
indirirken karanlık meşalesini.
uyku çok iyi, ölüm daha da ama
muhakkak hiç doğmamış olmaktır en iyisi.