Hiçbir sorun küçük bir sorun değil artık, her sorun dünyanın sonu gibi görünüyor, en azından dünyanın sonu olmalı. Dağınık odaya, yerdeki kıyafetlere bakıp boğuluyormuş gibi hissettiğinizde odayı toparlamak yerine aklınıza ilk gelen çözüm intihar oluyor. (Gerçi onun için de gayret gerekir ya.) O büyük ve derin sıkıntılarınızdan çok yağ lekeli bulaşıklar bıktırıyor sizi her şeyden.
Sizi öyle bir ele geçiriyor ki başka türlü hissetmeyi tahayyül edemiyorsunuz. Yalnızken geçirdiğiniz gribe benziyor depresyon. Hareket etmek istemiyorsunuz, uzanırken bile rahatsızsınız ve burnunuzdan nefes alamıyorsunuz. Bir süre sonra normal olanın ağızdan nefes almak olduğuna ikna oluyorsunuz. Depresyondayken de neşe, huzur, mutluluk gibi hisler böyle yok oluyor gri dünyanızda.
Depresyon mantıksız ve bazen böyle komik dışarıdan bakmaya çalışınca.